13. Sztuka trwa!

Czy wiecie jak czuje się skorupka? Dziwne pytanie, zważając na fakt, że skorupki nie mają prawa niczego odczuwać. Przez jakiś czas mają dawać poczucie bezpieczeństwa i ochraniać. Później niszczeją psute przez to, co ochraniały. A co gdyby skorupka czuła? Czy zgodziła by się ochraniać to, co ją zabije?
Rolą skorupki było ochraniać coś cennego - życie. Życie, które ją niszczyło. Nikogo nie obchodziło to, przed iloma niebezpieczeństwami skorupka je ochroniła. Nie ona grała pierwsze skrzypce. Zachwyt budziło wnętrze. Jej równie dobrze mogłoby nie być. 
A co z pisankami? Czyż to skorupka nie stawała się wtedy piękną ozdobą, nawet jeśli wnętrze - uznane za niepotrzebne zostało z niej wyrzucone? 
Sara była skorupką. Taką potrzaskaną. Wątpiła, by kiedykolwiek została piękną pisanką. Wszystko co ochraniała - swoją słodką tajemnicę, swoje życie, zostało obdarte i pokazane światu. 
McGonagall okazała się jednak bardzo uprzejma i taktowna. Wywalenie Dorhooda było szybkie i ciche. Wśród uczniów krążyła informacja, że po prostu pan skończył swoje obserwacje, wystawił szkole opinię bardzo dobra i tyle. A jego rozkwaszona twarz była wynikiem ześlizgnięcia się ze schodów. Black dostał nakaz opuszczenia murów Hogwartu i nie stawiania się w nim bez wyraźnej potrzeby. Ale to nie było problemem, zawsze mogli spotykać się w pobliskiej karczmie. Problem teraz leżał gdzie indziej.

- To tego. Przepraszam... e... ciociu? - siedziała sam na sam z Jamesem. Harry o niczym nie wiedział i miała nadzieję, że się nie dowie. James sam poprosił ją o rozmowę, bo ojciec wybuchał tylko złością. A jego to ciekawiło. No świetnie. Teraz będzie jakąś informacja Hogwartu.
- O na litość. Żadnego ciociowania. Albo pani albo Sara. - mruknęła. Ciocia brzmiało jak groteska.  I przypominało by jej o pokrewieństwie z tym bydlakiem. I tym razem, o dziwo nie myślała o Jamesie. 
- No... okej. A ten... dlaczego się tak nie lubicie? - padło kolejne pytanie. Sara polała im soku z dzbanka. 
- Książkę piszesz? - znów na niego burknęła. Ale dawno nie był taki... potulny - mamy swoje powody, James. O zmarłych źle się nie mówi, więc oszczędź mi rozmów na temat Twojego dziadka, dobrze? - potarła sobie skroń. Widziała jak chłopiec wypił ochoczo połowę szklanki na raz. Uśmiechnęła się pod nosem.
- Teraz musisz mi obiecać, że ta rozmowa nigdzie nie wyjdzie. Do soku dodałam specjalny eliksir, który sprawi, że odpadnie Ci język jak wygadasz. - powiedziała ze spokojem w głosie. James się popluł i osmarkał przerażony. Ciekawe ile wody w rzece upłynie, zanim się dowie, że taki eliksir nie istniał? Oby nigdy. 

Mimo różnych nieprzyjemności, przedstawienie, które szykowała, musiało się odbyć. Irytek na jakiś czas dał spokój aktorom. Raz, bo myslał, że w końcu dali sobie spokój, a dwa - o wiele większa frajdą było oglądanie problemów jakie sobie narobili sami ludzie. 
Ku pociesze wszystkich udało się zebrać zespół instrumentalny. Ella swoim darem przekonywania zwerbowała pianistę i gitarzystkę. Gryfona i Krukonkę, której ambicja nie pozwoliła nie ujawnić niecodziennego talentu w tych murach. Marzyła jeszcze o flecistce, ale nie było czego wymagać. We trójkę skomponowali cudowną muzykę, do której Sara aż klaskała z radości. 
Również jedna komnata została przerobiona. Powstawała drewniana scena, dwie zasłony robiły za kotary. Sara nałożyła kilka zaklęć ochronnych, gdyż Ślizgoni lubili dewastować to, co już powstało. A ona nie miała siły i czasu tego wszystkiego raz po raz naprawiać. Gdyby nie ten teatr, nie wiedziała co by z nią było. Była to odskocznia od jej myśli o rzeczach powaznych... 

Hogsmeade. Miejsce życiowych rozterek. Pora było dokończyć sztukę jaką była znajomość z Syriuszem. Nie wiedziała jakie jeszcze mają szanse powodzenia w tej relacji, czy nie przysporzy więcej kłopotów. Nie wiedziała kiedy ludzie dorastali, kiedy wyrastali z kolejnej skorupki dzieciństwa i stawali się zgorzkniali, szukający problemów na siłę. Jej Bunia zawsze powtarzała, że najprostsze rozwiązania siedzą na czubku nosa, a tego nasze oczy nie widzą, chyba, że zrobimy zeza.
Rozmowa, chociaż nie zawsze łatwa, zaliczała się do takich rozwiązań. Spoglądała na Blacka, on na nią. Nabrała powietrza.

Pamiętam, że zawsze byłam na uboczu. Ma nie zwracała na mnie uwagi. A przynajmniej nie takiej, jakiej potrzebuje dziecko. Ona mnie karmiła, myła, ubierała. Cała troska spała na Bunię i Dziadka. Oni mi czytali, oni uczyli literek. Ma szukała nowej miłości, która wypełni lukę po Jamesie. Byłam jej... zwierzątkiem. Musiałam nauczyć się kiedy zmywać się za szafkę, a kiedy mogę liczyć na uścisk. Jeżeli źle wywnioskowałam, obrywałam. Nie katowała mnie jakoś okrutnie, ale potrafiła podnieść rękę i zdzielić. Przeszkadzało jej że płaczę, bo złamała się kredka, bo się wywróciłam, bo w ogóle oddychałam. Przypominałam jedynie złamane serce mające geny Twojego przyjaciela. Od Buni jedynie wiedziałam, że tata - James Potter znalazł sobie inną, kiedy Ma okazała się być w ciąży. Uciekł, rozumiesz?
Kiedy miałam jakieś sześć lat, pamiętam jak Ma pokłóciła się z Bunią i Dziadkiem. Jej słowa wyryły się w moim sercu mocniej, chociaż może tak samo, jak blizna na czole Harry'ego. Ja mam prawo do szczęścia i ten bachor mi go nie zabierze. Nawet nie wiesz jak chciałam się do niej przytulić. Siedziałam przyciśnięta do ściany i słyszałam ich głosy. Nie słyszałam słów. Nie obchodziły mnie. To co miałam usłyszeć - usłyszałam. Kolejne co zrozumiałam, to... na litość Boską! Sara! Nie ładnie podsłuchiwać. Może chcesz pączka z marmoladą? 
Od tej pory, chociaż to dziwne, pączki kojarzą mi się z domowymi wypiekami Buni na wszystkie smutki. Chociaż żadne nie dorównają tym, które robiła ona. 
I już zawsze zostałam tym bachorem. I słyszałam o chłopcu, który przeżył. Który żył jakby w równoległej rzeczywistości, ale jakby innym świecie. Kiedy ja pomagałam nakarmić gąski Dziadka, on odkrywał czym jest magia. Kiedy ja poszłam do szkoły, słyszałam plotki na temat mój i Harry'ego. Zaprzeczałam. Słuchałam o tym, jaki jest cudowny. Jemu życie się ułożyło.Jego wielbili, ja słuchałam przykrych uwag na swój temat. Obok bachora stanęła nowa ksywka: bękart Pottera. 
Co jest gorsze? Stracić rodziców za sprawą tragicznej śmierci, czy stracić rodziców ze świadomością bycia głazem u nogi? Stracić na zawsze, czy mieć świadomość, że gdzieś tam żyją?

Syriusz wpatrywał się w Sarę. Nie potrafił odpowiedzieć. Obie straty byly tragiczne i trudno było określić, która była gorsza. Wiadome było jedno - obie pozostawiły, na czole i na serce, palące rany, kiedy upiory przeszłości chcą upomnieć się o swoje.
- Saro... ale... nie jesteś ani bękartem... ani bachorem... - zaczął niepewnie. Walczył ze sobą, żeby nie walnąć czegoś głupiego.
- Więc czym?
- Kim. Może przyszłą panią Black?
Głupi, głupi, głupi.
Głupi. 

12. Tak do końca kłopoty?

Harry był rozsierdzony. Miotał się z kąta w kąt nie bardzo wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Ostatnie wydarzenia w Hogwarcie były jakąś kpiną. Zamiast szukać zwolenników Voldemorta, musiał uczestniczyć w jakimś kabarecie. Syriusz biegał za jakąś obrażoną babą, która na całe nieszczęście była jego siostrą. Jak jego ojciec mógł spłodzić takie rozemocjonowane coś? Ginny taka nie była. Do tego jakaś kontrola z Ministerstwa, chociaż o tym Dorhoodzie nie słyszał. Może jakiś młodzik? O dziwo Harry nie był wszechwiedzący i wszystkich nie znał. Musiał wziąć sprawy w swoje ręce. 

Jakąś godzinę później siedział przy stole jadalni. On i Sara. Chyba od dawna nie byli w takiej sytuacji. Prawie ze sobą nie rozmawiali. Tylko kilka razy. Kiedy Harry się dowiedział że należała do jego rodziny. Ona nie drążyła tematów. Zawsze zdawała się być wycofana, stała gdzieś z boku, nie interesowała się. Rodziną byli tylko ze względu na geny ojca, nie łączyła ich żadna więź. Zapraszali się jedynie na ważniejsze wydarzenia rodzinne. Wysłał jej zaproszenie na ślub z Ginny, na którym o dziwo się pojawiła. Kilka razy posłali sobie okolicznościowe kartki. Sara go nienawidziła, on uważał ją za dziwaczkę.

Przyglądał się uważnie siostrze. Siedziała jakaś taka nijaka - jak zawsze. Na litość, uczesałaby się. Chociaż chyba po Jamesie otrzymali tendencje do wiecznego nieładu na głowie, ale ona była kobietą i mogła po prostu wyglądać ładnie. Oczy spuchnięte - chyba płakała. Jego poruszały jedynie łzy Molly, Ginny, Hermiony i Lily. 

- Odwal się proszę od mojej rodziny. - zaczął skoro panowała taka cisza przerywana jedynie pociągnięciami nosa dziewczyny. Uniosła ku niemu szare oczy. Szczerze zdziwiona, jak i zobojętniała. Rozchyliła lekko wargi jakby chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymała. Jednak po chwili zmusiła się do wyrzucenia z siebie czegokolwiek.

- Nie zamierzam nawet się do niej zbliżać. - zemła w ustach brzydki komentarz, który chciała dodać, a który był na poziomie mugolskiego gimnazjum. Harry zacackał i pokręcił głową. 

- Przez ciebie Syriusz zaczął się zachowywać jak jakiś... - prychnął niezadowolony. Odchylił się na krześle do tyłu. Sara w myślach modliła się, żeby wyrżnął do tyłu i uderzył się w ten pusty łeb. Nic mu się nie stanie, bo gorzej być nie może. 

- Do jasnej cholery! - mężczyzna podskoczył, kiedy jego siostra walnęła pięścią w blat. Kilkoro uczniów, którzy siedzieli w tej pustej jadalni odwróciło się w kierunku tej rodzajowej scenki.

- Skończ go traktować jak nie wiem... niewolnika! To nie jest służka mości pana Pottera tylko dorosły mężczyzna który powinien mieć własne życie! Uwiązałeś go na smyczy jak psa! - wściekłość biła z jej oczu. Zwykle zbytnio nie okazywała uczuć, była opanowana i potrafiła się powstrzymać. Ale teraz czara goryczy została przelana. Oddychała ciężko, wpatrując się w oczy brata. Takie... bez wyrazu, jak u obrażonego królewicza. 

- Nie będziesz mi mówić co mam robić. - sapnął cicho, tak żeby czyjeś długie uszy nie usłyszały treści rozmowy. Że musi się z nią użerać. Po co komu siostra?

- Tak, będę. Bo to idzie za daleko! Jesteś taki sam jak ojciec! - warknęła. Ona nie dbała zbytnio o dyskrecję. Dwóch mężczyzn, których kochała (przynajmniej w jakimś stopniu) ją oszukało. Życiowe problemy Pottera, który musiał odciąć pępowinę od Syriusza, nie stanowiły jej priorytetu.

- Nie dziwię się, że tata cię zostawił, bo jesteś nienormalna! - teraz on klupnął dlonią w stół. Ale dlaczego odpowiedziało mu klupnięcie od dołu? W jednej sekundzie wynurzyła się spod stołu czupryna Jamesa.

- Tato? - wielkie oczy wpatrywały się w Harry'ego.

- Saro? - kolejna para oczu wpatrywała się w dziewczynę.

Cyrk na kółkach. 

Sara i Syriusz znaleźli sobie jakiś odosobniony pokoik. Konkretnie pokoik Sary, jak zwykle. Milczeli chyba godzinę, siedząc sobie obok siebie na łóżku. Żadne nie potrafiło z siebie wydobyć słowa, ani tym bardziej się poruszyć. Nawet oddech był taki ciężki i nieznośny. Gdyby tylko można było przestać oddychać, na pewno by to zrobili.

- Przepraszam - Black pozbierał potrzaskaną męską dumę do kupy i rozpoczął rozmowę. Wiedział, ze pewnie nic z tego nie będzie, Sara śmiertelnie się obrazi. I wcale nie będzie się jej dziwić. 

- Black, ty mi tylko powiedz... no na prawdę musiałeś brać detektywa po to, żeby się dowiedzieć kim jestem? - dla Sary to wszystko weszło w absurd. Co Syriusz miał w głowie? Zachowywał się jak szczeniak, jakby mentalnie zatrzymał się w czasach szkolnych i postanowił nie dorastać. Powinna była go zdzielić w twarz,

- Ja... głupio mi było... no... - pierwszy raz chyba nie potrafił sklecić zdania. Spojrzał z ukosa na dziewczynę. Wciąż miała wilgotne oczy.

- Mogłeś zapytać. - odparła mu głosem, który dusił w gardle płacz. Gdyby mógł cofnąć czas i mądrzejszym o kilka doświadczeń nie wynajmować Malcolma...

- Przecież byś mi nie powiedziała. 

- No bo chyba nie myślałeś, że obcemu facetowi będę się spowiadać ze swoich relacji rodzinnych?! - była na niego zła. Ale... przecież Malcolm zrobił coś o wiele gorszego i jeszcze z nim będzie musiała się policzyć. 

- Więcej tak nie rób. - burknęła niezadowolona. Chyba sobie weźmie kilka dni urlopu bo zwariuje. Jeszcze z przedstawieniem na karku, które teraz było ostatnim co chciała robić. No i James wszystko słyszał. 

- Nie gniewasz się?! - zawołał Black, a gdyby był właśnie pod postacią psa, jego ogon latał by we wszystkie strony.

- Póki co się wynoś. - warknęła. Wyszedł.

Czyli już się nie gniewała.

Generalnie to Malcolm nadawał się do Munga. I tam też trafił. Łapa nawet nie używał czarów. Wierzył Sarze, że niemagiczne rozwiązania są najprostsze i tak właśnie się stało. Dorhood skończył z prawdopodobnie połamanym nosem. Pojęcie Blacka przechodziło to, jak ktoś może tak perfidnie wykorzystać kobietę. Wiedział, że sam nabroił, ale przynajmniej nie poił jej ukradkiem miłosnymi eliksirami. Dobrze, że do niczego poważnego między nimi nie doszło, bo już zupełnie nie ręczyłby za swoje czyny. 

Było mu źle z myślą, że w sumie to wszystko jego wina. Ale kiedy widział uśmiech Sary na widok czerwonej facjaty Malcolma to... to nawet mu oczko puściła! Tyle póki co do szczęścia mu starczyło. 

Musieli wszyscy odpocząć. W końcu nazajutrz na pewno czekała ich rozmowa z McGonagall. Jej spojrzenie, które mordowało wszystko w zasięgu kilometra zwiastowało co najwyżej... więcej kłopotów.

11. Psikus 2.

Napięcie, jakie powstało pomiędzy nimi dało się kroić nożem. Siedzieli w Gospodzie pod Świńskim Łbem, sączyli powoli piwo kremowe, bo na trzeźwo to się nie dało. Wpatrywał się w dziewczynę. Zauważył, że unikała jego spojrzenia. Co chwilę odgarniała włosy w ten czarujący sposób. Ale coś mu nie pasowało. To nie była jego Sara. Jego Sara żartowała, utrzymywała kontakt wzrokowy,  a na policzki wchodził lekki rumieniec. Ta była szara, cicha i nijaka. Oddał by wszystko, żeby się dowiedzieć, co siedzi  w jej głowie. Czy to przez Harry'ego? Jamesa? Może Malcolma (a raczej na pewno)?

- Nie mogę już z tobą być. - słowa Sary zawisły w tym napięciu jak mucha w pajęczej sieci. Chwilę nawet wiły się agonalnie w jego głowie. Znów na nią spojrzał. Jego Sara wyjaśniła by dlaczego. Pod skorupą kryła się wrażliwa dusza i to wiedział. 

- Bo? - tym razem on wypuścił słowa w ciszę. Dziewczyna się obruszyła i wzruszyła ramionami. Jego Sara uderzyłaby dłońmi w blat i wyszła, kłóciła się, cokolwiek. Na pewno nie wzdychałaby i nie przewracała oczyma.

- Nie kocham cię. - lustrował ją wzrokiem. Wyglądała jak robaczek, który chce uciec do swojej dziurki i się schować przed światem. Nie, nie. On odróżniał jej wrodzony "mamtowpupizm" od zachowania zlęknionej owieczki. To było takie... szczeniackie. Odchylił się na krześle w tył, założył ramiona w okolicy mostka i dręczył dziewczynę swoim spojrzeniem.

- Bo? - nie zamierzał przestawać jej dręczyć. Uśmiechnął się i skubnął wąsa nerwowo. No tak, rozmowa na poziomie dwójki dojrzałych i dorosłych osób. 

- Bo nie. Nie odzywaj się do mnie, nie pokazuj w kominku. Skończyłam. - rzeczowa jak zawsze. Wstała, odwróciła się na pięcie i wyszła. Chwilę wpatrywał się w drzwi za którymi zniknęła. Palcami uderzał o blat stołu. Nie chciał dać po sobie znać, że jej słowa go raniły. W sumie potraktował to trochę jak śmiertelną obrazę nastolatki. Powinien sobie podarować albo za nią iść. Ale to nie byłoby w jego stylu. Na pewno nie odpuści. Miał już swoje lata na karku i powinien bujać wnuki swoje, a nie Jamesa.

- A kto zajmuje się dziećmi? - usłyszał Syriusz, kiedy tylko przekroczył drzwi Hogwartu. Znów. McGonagall go kiedyś miotłą pogoni, ale tym razem zasłonił się wymówką, że ma ważne informacje dla Harry'ego odnośnie sprawy z czarną magią. Tym razem się udało, a wymówki się kończyły. Skoro Sara nie chciała przyjść do Syriusza, to Syriusz przyszedł do Sary. W końcu kazała się tylko nie odzywać i nie pokazywać w kominku, nie mówiła nic o odwiedzinach!
- Na litość, nie jestem waszą nianią. -  odburknął Black siedząc w pokoju chrześniaka. Oczy Wyjątkowego Chłopca Który Przeżył zrobiły się wielkie jak orbity i generalnie zatkało. Jak on mógł tak powiedzieć?! 
- Ta baba ci nagadała jakiś bzdur! - obruszył się Harry. Syriusz zawsze im pomagał z dobroci serca, a odkąd zaczął się spotykać z Sarą, to jakieś dziecinne foszki nastały. 
- Twoja teściowa? Nie rozmawialiśmy od wieków. - na twarz Syriusza wpełzł uśmiech. Lubił Molly, ale nie pozwoli obrażać ukochanej. Widział tylko jak twarz chłopaka poczerwieniała i kazała mu opuścić gabinet. W tym ruchu i słowach "jesteś bezczelny" zobaczył coś znajomego. Błysk w oku, zmarszczony wkurzony nos... Już chyba wszędzie widział Sarę. Ale widzieć ją w nim? Fuj. To nie było dobre porównanie, szczególnie, że znał stosunek Potterów wobec siebie. 
Jak bestia, krążył po korytarzu, na piętro nauczycieli. Usłyszał jakieś pogwizywanie. Przyczaił się jak Huncwoci na Smarka i...
- Panie Dorhood, chyba musimy porozmawiać. - miły uśmiech. Kiedy poznał Malcolma, był to chłopak, który wydawał się być zaangażowany w sprawy, które mu się poleca. Teraz - widział jego wyższość. Dorhood odpowiedział uśmiechem. 
- Wydaje mi się, że nie mamy o czym. - wzruszył ramionami. Był tak ciężko zajęty... w końcu miał nic do robienia. Łapa jednak miał inne zdanie na ten temat. 
- Posłuchaj szczylu. Albo porozmawiamy teraz kulturalnie, albo McGnagall i Ministerstwo dowiedzą sie, co tu się wyczynia. - powiedział jeszcze spokojnie. Widział, jak Malcolm walczy z samym sobą, żeby tylko nie dać się sprowokować. Poprosił go do swojego gabineciku, zamknął drzwi. Usiadł za biurkiem niczym pan prezes i świdrował brodacza lekceważąco.  
- Odwal się od Sary.
- Miałem ją śledzić...
- Ale nie zaciągać do łóżka!
- Wypadek przy pracy.
Syriusz czuł, że zaraz nie wytrzyma i walnie temu gogusiowi nie avadą, nie crucio a pięściusem w nosus. Sara miała rację, że mugolskie rozwiązania wielokrotnie bywały łatwiejsze. Malcolm wyjął z biurka jakąś tekę i rzucił nią na blat.
- Masz i po prostu zniknij...
Black chwycił papiery i zaczął je przeglądać. Z każdym kolejnym słowem nie dowierzał. Widział jak Malcolm się szczerzy. Nie myślał teraz o niczym innym niż nad odstresowującym wybijaniu zębów młodzika. Ale Łapie to nie starczyło. 
- Jesteś wrednym chamem. Co ona w tobie widzi?
- Może urok a może... odpowiednio spreparowany eliksir?
Chwila gęstej ciszy. Przetrawiał to, co waśnie się wydarzyło. Eliksir? Ta kupa brzydkich rzeczy dała jej eliksir? W jakim celu? Nie rozumiał, jaki cel miał Malcolm w rozbijaniu ich związku. Przynajmniej widział, dlaczego Sara chodziła dosłownie jak struta - bo taka była.

Trzask drzwi.

Oboje spojrzeli w ich kierunku. Musieli nie zauważyć Potterówny. Wściekła kobieta. Czy na pokładzie jest może jakiś bazyliszek do pokonania?

10. Psikus.

Patrzyła na tę zbieraninę przypadków, która zgłosiła się do niej po nadaniu ogłoszenia. Miała jakąś piętnastkę zagubionych dusz, które chciały chyba się zatracić. Musiała przedstawić zarys swojego pomysłu, jaki uroił się w jej głowie. 

- Czy znacie... - trzask drzwi. Cisza. Sara się odwróciła ku drzwiom sali swojego gabinetu. Tak, musieli się póki co gnieść w jej gabinecie, bo nie dostali innej sali. Bo tak.  

- Potter, zgubiłeś się? Puka się. Minus trzy dla Gryfonów za brak kultury Pottera. - zmrużyła oczy ku chłopcu-który-miał-za-ojca-chłopca-który-przeżył. Ten na wieść o tym, że przyczynił się do utraty kolejnych punktów, jedynie prychnął zadowolony. Myślał chyba, że tym sposobem wyprowadzi z równowagi młodą nauczycielkę. Niestety. 

- Gwiazda, to musi się spóźniać. Mój tata też się zawsze spóźnia...

- ... i przychodzi nieproszony tam, gdzie go nie chcą. Genów się nie oszuka.  - odpowiedziała, zanim ten dokończył. James zmarszczył nos, widząc, że na twarzach niektórych uczniów pojawił się ślad rozbawienia. Wciągnął powietrze, jakby chciał się zapowietrzyć i wybuchnąć, po czym usiadł na miejscu.

- Chcę zagrać. 

- Oczywiście każdy kto przyszedł dostanie jakąś rolę. Dla przykładu ty Potter zagrasz klamkę od drzwi. 

W ramach wsparcia, jedna puchonka parsknęła cichym śmiechem. To była pierwsza walka Jamesa. Walka o cierpliwość i dominację w tej sali. James myślał, że może rządzić szkołą, Sara prędzej zginie niż pozwoli bratankowi wejść sobie na głowę. Uciszył się, założył ręce na brzuchu i już słuchał z miną obrażonego mopsa.

- Czy ktoś z was kojarzy musical "Upiór w operze"? - rzuciła pytanie w pustkę. Odpowiedziała jej cisza. Serio? Czy w tych domach super czarodziei były przekazywane jakieś dobra kulturowe, czy górowała ignorancja wobec kraju w którym mimo wszystko się mieszkało? W końcu honor grupy uratowała jedna Krukonka, która jak później się okazało, miała mugolskich dziadków. Chwała zapominanej instytucji dziadków!

- W skrócie chodzi o to, że dziewczyna zakochała się w tajemniczym mężczyźnie, który nosił na twarzy maskę, bo jego twarz była zdeformowana, wszyscy się go bali...

- JA GO ZAGRAM! - wypaliła gwiazda zaranna Hogwartu. Na twarz Sary wszedł wredny uśmiech.

- Dobrze. Nasza sztuka będzie nazywać się "Irytek w Hogwarcie". Inspirowana "Upiorem". nieco humorystyczna. Zgodzie z życzeniem, James zagra Irytka.

Odpowiedział jej jęk niezadowolenia. 

Irytek był iście zdenerwowany, kiedy do jego duszych uszu doszła informacja o tym, że właśnie o nim chcą zrobić przedstawienie. W normalnych warunkach by się cieszył, że został gwiazdą, ale ta głupia  Potterówna uwzieła się, że przedstawienie ma być całkowicie niemagiczne, co jego jako ducha dyskwalifikowało w każdym calu ektoplazmatycznego ciałka.

Życie osób, które zgodziły się wziąć udział w "Irytku" stało się dosyć ciężkie. Było urozmaicane wyszukanymi żartami ducha. Ot, na przykład Sara musiała gonić po szklarni donice z mandragorami, uczniowie znajdywali swoje rzeczy w dziwnych miejscach, albo w ogóle ich nie znajdowali.
Uczucia Jamesa były daleko ambiwalentne. Z jednej strony cieszył się, że dostał główną rolę i będzie mógł popisać się przed całą szkołą i ojcem. Z drugiej: jednak musiał grać głupiego ducha. Z trzeciej: ten głupi duch specjalnie się na niego uwziął. A z czwartej: wypowiedział Irytkowi oficjalną wojnę. 
Tak samo próby okazywały się niezwykle urozmaicone niespodziankami Irytka. Najbardziej irytowała się Ella - Krukonka, która wiedziała czym był "Upiór". Grała na skrzypcach, pięknych, starych od swojej babki. Co próbę były roztrojone, a Sara do perfekcji opanowała reparo strun. 
Zapowiadało się wyśmienicie.

Była już okrutnie zmęczona. Noce bywały co raz chłodniejsze, a ona opatulona kocem przesiadywała przed kominkiem. Miała jakieś głupie poczucie, że między nią a Blackiem coś się namieszało. On był jakiś nie swój, ona wykończona psychicznie Irytkiem i pierwszorocznymi. Do tego miała na głowie Malcolma i Harry'ego. Pierwszy siedział w Hogwarcie jak mysz pod miotłą, drugi niczego nie znalazł w związku z czarną magią. Podobno nieźle tuszowali dowody. Jassssne.
- Przywykłam do tego, że oni się stąd nie wyniosą. - oznajmiła Syriuszowi, kładąc się na ziemi przed kominkiem. Czerpała przyjemne ciepełko jak gąbka wodę.  Black westchnął. Sam miał już dość obecnej sytuacji. Chciał, żeby Malcolm już poszedł. Wiele czasu upłynęło, odkąd próbował jej powiedzieć...
- Saro... nie będziesz zła jak ci coś powiem? Znaczy pewnie będziesz... - znów zaczął tym tonem zbitego pieska i niepokornego ucznia. Sara spojrzała na niego zaintrygowana. Kiwnęła żeby mówił. 
Gdy tylko otworzył usta, w pokoju rozległ się huk, któremu towarzyszył zapach siarki. 
- Zakochana para! Ale uważaj, proszę pana! - Irytek przefrunął nad głową wiedźmy i wylądował przed kominkiem, prawie nos wkładając w ogień. Black machnął ręką ale to nic nie dało.
- Bo ta pani pana zdradza! - zaśmiał się okropnie i zniknął. Sara usiadła, serce jej załomotało. Znów widziała iskierkę zdenerwowania w oczach Łapy. 
- Saro? - spojrzał na nią uważnie. Nie wierzył, że mogła myśleć o innym i oszukiwać jego.  To był tylko duch. Ona nie mówiła nic. Żadnego wytłumaczenia. Serce mu zaraz pęknie. 
- A wcale że nie! - krzyknęła jak nastolatka przyłapana na paleniu papierosów. To, że tam kilka razy ich usta się zetknęły podczas wymiany bakterii znajdujących się w ślinie jeszcze o niczym nie świadczyło.
A Syriusz wiedział, że będą musieli porozmawiać. Przez kominek nie załatwiało się takich rzeczy.
Pyk!